Uzun süre yaşayan kadim kentler-şehirler-yerler, başlangıçtaki tasarlanmış olduğu haliyle, şimdiki zaman hali-görünümü arasında kadim gerginlikler taşır. Bu gerginlikler coğrafi-fiziksel, ruhsal, sosyal ve kültürel olabilir. Kent bütün bu gerginlikleri, uzunca bir zaman faaliyet gösteren kadim bir markanın mağaza vitrini gibidir. Yıllar geçer vitrin evrimleşir, seyredilen aslında eski ve yeninin-ayakta kalmaya çalışan ile onu yıkmaya çalışanın mücadelesidir.
Vitrine bakan kişinin vitrine baktığı andaki gördüğü ile bana görünen arasında da fark edilmeyen, adı konmamış gerginlikler vardır. An-anıyı zihnin geçmiş ile şimdi arasında köprü kurmasını sağlayan içsel gerginlikler... Bir huzursuzluk halidir aslında. Bizi yaşama ve mekana bağlayan, orayı terk etmemizi engelleyen bir huzursuzluk hali.
Sorun şu ki; kişisel tarihimizde derin anlamlara sahip yerlerin kapanması veya yıkılmasına şahit olmak, bunları hafızamızda resmetmenin dayanılmaz huzursuzluğuna inat orada kalıp o anda yaşamak. Direngen bir ruh hali kazandırırken yaranın kabuk tutmasını engellemek. Nitekim; insanı, insanların dünyada bıraktığı umut ve yaşam kokan izleri, yerel, küçük ölçekli, eksantrik, sıradan olanı büyük özveri ile yapılmış her şeyi değerli görmek ve insanların kendileri için inşa ettikleri yaşama, mekana, ruha saygı göstermek ve hala ayaktayken, yıpranmış eski bir vitrinde ya da dağınık, insan ölçeğindeki bir mağazada güzelliği bulunabilir kılmaktır istenen...
Oluşturmuş olduğumuz yaşamın en küçük çakıl taşı, koca bir kayanın ağırlığında olmasa da bizler için anlam olarak o hacme sahip olabilir. Dağınıklığın içinden şiirsel olanın gücü elbette yakalanabilir. Mesele kulağımızı o dağınıklığın içinde duran çakıl taşına dayama cesaretini ve sabrı gösterebilmektir.
